Rami Malek, Lucy Boynton, Gwilym Lee
Η αλήθεια είναι πως με τέτοιο υλικό, με μια τέτοια ιστορική μπάντα, με μια τέτοια περσόνα όπως ήταν ο Freddie Mercury, οι δυνατότητες για μια συγκλονιστική ταινία είναι ενοχλητικά αμέτρητες. Κι ελπίζουμε να έρθουν κάποια στιγμή τέτοιες ταινίες, να τολμήσει κάποιος να το κάνει, θα είναι καλοδεχούμενες. Όμως το “Bohemian Rhapsody” δεν είναι κάτι τέτοιο. Είναι μια τυπική βιογραφική ταινία για ένα συγκρότημα. Απλά αυτό το συγκρότημα είναι οι Queen. Από ένα σημείο και μετά, δεν σε νοιάζει. Βλέπεις όλα τα λάθη της, δεν καμουφλάρεται, ούτε πλασάρεται ως κάτι άλλο, βασίζεται στο όνομά της. Που κι εδώ, καλά κάνει. Τα βλέπεις όλα και για κάποιον λόγο δεν σε νοιάζει.
Δεν σε νοιάζει γιατί βλέπεις έναν συγκλονιστικό Rami Malek, διαβασμένο, μεταμορφωμένο, να παριστάνει μία από τις πιο αγαπητές περσόνες στην ιστορία της ανθρωπότητας και το κάνει τόσο σωστά, που απλά δεν θες να κρίνεις όπως θα έκρινες κάτι άλλο. Θες απλά να τον βλέπεις. Και ο φακός το ίδιο. Βλέπεις ένα cast χειρουργικά επιλεγμένο για να μοιάζει στα πρόσωπα των Brian May, Roger Taylor και John Deacon, που θες να χειροκροτήσεις μόνο και μόνο για την επιλογή. Καταλαβαίνεις ότι το σενάριό του γράφτηκε με αγάπη για τους Queen και τον Mercury, και δεν αντιμετωπίστηκε σαν μια χρυσή κότα, ούτε σαν άγιος. Δεν σε νοιάζει γιατί τα τραγούδια τους ακούγονται ασταμάτητα κι έχουν τον δικό τους χρόνο στην οθόνη, που μέχρι τώρα, για κάποιον ανεξήγητο λόγο, δεν είχαμε δει/ακούσει/νιώσει ποτέ σε μεγάλη οθόνη. Δεν σε ενοχλούν όλα τα λάθη της γιατί θες να θυμηθείς αυτήν τη λάμψη τους, γιατί δεν χορταίνεις τη μοναδικότητά του Mercury και όλης της μπάντας, γιατί λαχταράς αυτήν την ακαταμάχητη βασιλική μαγιά τους. Θες να θυμηθείς ξανά πόσο τους αγάπησες κάποτε, θες να σου πει ξανά ότι καλά κάνεις και τους αγαπάς ακόμα, θες να δεις γιατί θα πρέπει να ακούσεις παραπάνω, αν δεν έδωσες ποτέ τόσο βάση σε αυτούς.
Δεν σε νοιάζει γιατί οι χαρακτήρες που εμφανίζονται στην ταινία έγραψαν μια συγκλονιστική ιστορία στη μουσική σκηνή. Γιατί είναι θρύλοι και θρύλοι σαν αυτούς πλέον δεν υπάρχουν. Δεν γεννιούνται τόσο εύκολα αστέρια. Και οι Queen είχαν πάντα άστρο κι αυτό στο “Bohemian Rhapsody” φαίνεται. Δεν σε ενοχλούν τα λάθη της γιατί σου δίνει ανθρώπους που θα μείνουν ανεξίτηλοι, γιατί σου επαναφέρει, ακόμα κι έτσι, μια εποχή που η μουσική είχε σημασία, γιατί οι συναυλίες τέτοιων ονομάτων είχαν απήχηση, είχαν επιρροή, είχαν δύναμη, είχαν μαγεία.
Οπότε, σε μια ταινία σαν το “Bohemian Rhapsody” έχεις ουσιαστικά δύο επιλογές. Ή μηδέν ή δέκα. Δεν υπάρχει λόγος για το ενδιάμεσο, είναι περιττό, είναι “anti-Queen”. Αν είσαι από αυτούς που τους έζησε, πήγαινε σινεμά να τους δεις και να τους θυμηθείς. Αν είσαι από αυτούς που τους αγαπάς και δεν τους ξέχασες ποτέ, πήγαινε σινεμά να τους θαυμάσεις. Αν είσαι από αυτούς που δεν ασχολήθηκαν ποτέ, πήγαινε να τους ακούσεις και να τους βρεις. Όποιος και να είσαι, μόνο κερδισμένος μπορείς να βγεις από την αίθουσα.
Γιατί όπως και να το κάνουμε, είναι μια μοναδική ελίτ. Είναι οι Queen. Κι είναι κι ο Freddie fucking Mercury.
Δείτε το trailer:
Δεν σε νοιάζει γιατί βλέπεις έναν συγκλονιστικό Rami Malek, διαβασμένο, μεταμορφωμένο, να παριστάνει μία από τις πιο αγαπητές περσόνες στην ιστορία της ανθρωπότητας και το κάνει τόσο σωστά, που απλά δεν θες να κρίνεις όπως θα έκρινες κάτι άλλο. Θες απλά να τον βλέπεις. Και ο φακός το ίδιο. Βλέπεις ένα cast χειρουργικά επιλεγμένο για να μοιάζει στα πρόσωπα των Brian May, Roger Taylor και John Deacon, που θες να χειροκροτήσεις μόνο και μόνο για την επιλογή. Καταλαβαίνεις ότι το σενάριό του γράφτηκε με αγάπη για τους Queen και τον Mercury, και δεν αντιμετωπίστηκε σαν μια χρυσή κότα, ούτε σαν άγιος. Δεν σε νοιάζει γιατί τα τραγούδια τους ακούγονται ασταμάτητα κι έχουν τον δικό τους χρόνο στην οθόνη, που μέχρι τώρα, για κάποιον ανεξήγητο λόγο, δεν είχαμε δει/ακούσει/νιώσει ποτέ σε μεγάλη οθόνη. Δεν σε ενοχλούν όλα τα λάθη της γιατί θες να θυμηθείς αυτήν τη λάμψη τους, γιατί δεν χορταίνεις τη μοναδικότητά του Mercury και όλης της μπάντας, γιατί λαχταράς αυτήν την ακαταμάχητη βασιλική μαγιά τους. Θες να θυμηθείς ξανά πόσο τους αγάπησες κάποτε, θες να σου πει ξανά ότι καλά κάνεις και τους αγαπάς ακόμα, θες να δεις γιατί θα πρέπει να ακούσεις παραπάνω, αν δεν έδωσες ποτέ τόσο βάση σε αυτούς.
Δεν σε νοιάζει γιατί οι χαρακτήρες που εμφανίζονται στην ταινία έγραψαν μια συγκλονιστική ιστορία στη μουσική σκηνή. Γιατί είναι θρύλοι και θρύλοι σαν αυτούς πλέον δεν υπάρχουν. Δεν γεννιούνται τόσο εύκολα αστέρια. Και οι Queen είχαν πάντα άστρο κι αυτό στο “Bohemian Rhapsody” φαίνεται. Δεν σε ενοχλούν τα λάθη της γιατί σου δίνει ανθρώπους που θα μείνουν ανεξίτηλοι, γιατί σου επαναφέρει, ακόμα κι έτσι, μια εποχή που η μουσική είχε σημασία, γιατί οι συναυλίες τέτοιων ονομάτων είχαν απήχηση, είχαν επιρροή, είχαν δύναμη, είχαν μαγεία.
Οπότε, σε μια ταινία σαν το “Bohemian Rhapsody” έχεις ουσιαστικά δύο επιλογές. Ή μηδέν ή δέκα. Δεν υπάρχει λόγος για το ενδιάμεσο, είναι περιττό, είναι “anti-Queen”. Αν είσαι από αυτούς που τους έζησε, πήγαινε σινεμά να τους δεις και να τους θυμηθείς. Αν είσαι από αυτούς που τους αγαπάς και δεν τους ξέχασες ποτέ, πήγαινε σινεμά να τους θαυμάσεις. Αν είσαι από αυτούς που δεν ασχολήθηκαν ποτέ, πήγαινε να τους ακούσεις και να τους βρεις. Όποιος και να είσαι, μόνο κερδισμένος μπορείς να βγεις από την αίθουσα.
Γιατί όπως και να το κάνουμε, είναι μια μοναδική ελίτ. Είναι οι Queen. Κι είναι κι ο Freddie fucking Mercury.
Δείτε το trailer:
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου