John Cazale

Όλος ο κόσμος γνωρίζει τον “Φρέντο”, τον αδύναμο γιο του Ντον Κορλεόνε στη διάσημη ταινία “Ο Νονός”, αλλά ελάχιστοι ξέρουν το όνομά του ηθοποιού που τον υποδύθηκε. Ήταν ο Τζον Καζάλ, ένας από τους πιο ταλαντούχους ηθοποιούς του Χόλιγουντ, που πέθανε στις 12 Μαρτίου του 1978 σε ηλικία μόλις 42 ετών. Ο Καζάλ συμμετείχε μόνο σε πέντε ταινίες, αλλά και οι πέντε ήταν υποψήφιες για το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας. Γεννήθηκε στις 12 Αυγούστου του 1935 στη Μασαχουσέτη. Αφού ολοκλήρωσε τις σπουδές δραματικής στο πανεπιστήμιο της Βοστώνης, εγκαταστάθηκε στη Νέα Υόρκη. Όπως και οι περισσότεροι ανερχόμενοι ηθοποιοί, αναγκάστηκε να κάνει διάφορες δουλειές για να ζήσει. Μία από αυτές ήταν ως κούριερ στην εταιρεία Standard Oil. Εκεί γνώρισε έναν νεαρό που έμελλε να αφήσει ιστορία στον κινηματογράφο. Το όνομά του ήταν Αλ Πατσίνο. Αμέσως έγιναν φίλοι.

Ο Καζάλ και ο Πατσίνο συγκατοικούσαν και συμπρωταγωνιστούσαν σε θεατρικά έργα. Δεν άργησαν να συμπρωταγωνιστήσουν και στη μεγάλη οθόνη. To 1972 βγήκε στους κινηματογράφους  ο “Νονός” του σκηνοθέτη Φράνσις Φορντ Κόπολα. Ήταν η ταινία που έκανε διάσημο τον Αλ Πατσίνο και αποτέλεσε την πρώτη κινηματογραφική εμφάνιση του φίλου του, Τζον Καζάλ. Η ταινία ήταν υποψήφια για επτά Όσκαρ, κέρδισε τα τρία, αλλά κανένα δεν πήγε στον Καζάλ. Ο ηθοποιός μπορεί να μην αναγνωρίστηκε ποτέ από την Ακαδημία, αλλά προκαλούσε τον σεβασμό και τον θαυμασμό όλων των συνεργατών του.
Ο Αλ Πατσίνο παραδέχτηκε ότι ο Καζάλ του έμαθε περισσότερα για την υποκριτική από οποιονδήποτε άλλο. Η Μέριλ Στριπ τον χαρακτήρισε ως “μονομανή” με τη δουλειά του και εξαιτίας αυτής της εμμονής, μπορούσε να εκμαιεύσει καλύτερες ερμηνείες κι απ’ τους συμπρωταγωνιστές του. Η επόμενη ταινία του Καζάλ ήταν η “Η Συνομιλία”, σε σενάριο του Κόπολα και με πρωταγωνιστή τον Τζιν Χάκμαν. Η ταινία ήταν υποψήφια για το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας για το 1974, αλλά το Όσκαρ πήγε στην δεύτερη ταινία του “Νονού”. Και σε αυτή συμμετείχε ο Καζάλ!

Το 1975 ο σκηνοθέτης Σίντνεϊ Λιούμετ έψαχνε έναν ηθοποιό να υποδυθεί το ρόλο ενός 19χρονου αλήτη στην ταινία “Σκυλίσια Μέρα”. Τον πρωταγωνιστικό ρόλο είχε δώσει στον Αλ Πατσίνο, ο οποίος επέμενε να συνεργαστεί με τον Καζάλ. “Το μόνο που ήθελα ήταν να παίζω με τον Καζάλ για την υπόλοιπη ζωή μου”, δήλωσε ο Πατσίνο. Ο Λιουμέτ δεν πίστευε ότι ο Καζάλ ταίριαζε στον ρόλο, αλλά άλλαξε γνώμη όταν τον είδε στην οντισιόν.
Η συνεργασία του Καζάλ με τον Πατσίνο ήταν για ακόμα μία φορά άριστη. Μάλιστα ο Καζάλ αυτοσχεδίασε στα γυρίσματα μιας σκηνής, η οποία συμπεριλήφθηκε στην ταινία και έγινε μία από τις πιο αγαπητές κινηματογραφικές στιγμές. Στη σκηνή ο Πατσίνο ρωτά τον Καζάλ σε ποια χώρα θα ήθελε να ταξιδέψει αν μπορούσε και ο Καζάλ απαντά: “Γουαϊόμινγκ”. Ο σκηνοθέτης Λιούμετ δεν κατάφερε να συγκρατήσει το γέλιο του, αλλά ευτυχώς δεν ηχογραφήθηκε. Ο Πατσίνο κατάφερε να διατηρηθεί ήρεμος, αν και σχηματίστηκε ένα ελαφρό μειδίαμα στη χείλη του και απάντησε κανονικά, ενημερώνοντας τον Καζάλ ότι το Γουαϊόμινγκ δεν είναι χώρα.

Η ταινία ήταν υποψήφια για επτά Όσκαρ, αλλά κέρδισε μόνο το Όσκαρ Καλύτερου Σεναρίου. Η ακαδημία για ακόμα μία φορά αγνόησε τον Καζάλ.
Το καλοκαίρι 1976 ο Τζον Καζάλ πρωταγωνίστησε στη θεατρική παράσταση “Με το ίδιο μέτρο”. Συμπρωταγωνίστρια ήταν μία άσημη, αλλά πολλά υποσχόμενη ηθοποιός. Το όνομά της ήταν Μέριλ Στριπ. Όταν ο Καζάλ ανέφερε για πρώτη φορά το όνομά της στον φίλο του, Αλ Πατσίνο, την περιέγραψε ως “την καλύτερη ηθοποιό που υπήρξε ποτέ”. Βέβαια ο Πατσίνο θεώρησε ότι ο φίλος του υπερέβαλε, επειδή ήταν τρελά ερωτευμένος με τη Στριπ. Ο έρωτας ήταν κεραυνοβόλος και η χημεία των δύο ηθοποιών ήταν αισθητή ακόμα και απ’ τους θεατές. Συγκατοίκησαν σχεδόν αμέσως και όλα έδειχναν πως θα έμεναν μαζί έως το τέλος της ζωής τους. Όμως η μοίρα τους επιφύλασσε ένα πιο τραγικό τέλος. Ο Καζάλ διαγνώστηκε με καρκίνο στους πνεύμονες και οι γιατροί δεν του έδιναν πολλές ελπίδες. Ο ηθοποιός ήταν αποφασισμένος να δώσει μάχη, αλλά δυστυχώς η ασθένεια ήταν ανίκητη. Η τελευταία ταινία του Καζάλ ήταν ο “Ελαφοκυνηγός”, με τον Ρόμπερτ Ντενίρο και τη Μέριλ Στριπ. Οι ηθοποιοί γνώριζαν ότι ο Καζάλ ήταν άρρωστος, αλλά το κράτησαν κρυφό, γιατί λόγω του κόστους ασφάλισης, οι παραγωγοί της ταινίας θα τον απέλυαν. Τελικά τα νέα μαθεύτηκαν και πράγματι, ο Καζάλ κόντεψε να χάσει τον τελευταίο ρόλο της ζωής του. Παρενέβη όμως η Μέριλ Στριπ, η οποία απείλησε ότι θα έφευγε κι εκείνη, αν απέλυαν τον σύντροφό της. Το ίδιο έκανε και ο σκηνοθέτης, Μάικλ Τσίμινο και τελικά οι παραγωγοί υποχώρησαν. Σύμφωνα με την Στριπ, ο Ρόμπερτ Ντενίρο πλήρωσε κρυφά για να ασφαλιστεί ο Καζάλ, αλλά ακόμα δεν το παραδέχεται.

Η ασθένεια δεν επηρέασε καθόλου τον επαγγελματισμό του Καζάλ και για ακόμα μία φορά, η ερμηνεία του απέσπασε εξαιρετικές κριτικές. Όλες οι σκηνές του γυρίστηκαν πρώτες και μετά από έξι βδομάδες, ο Καζάλ και η Στριπ άρχισαν να ετοιμάζονται για τον τελικό αποχαιρετισμό. Ο Καζάλ πέθανε στις 12 Μαρτίου του 1978 και η Στριπ ήταν μαζί του μέχρι την τελευταία στιγμή. Ο Αλ Πατσίνο βρισκόταν και αυτός στο νοσοκομείο, όταν ο Καζάλ απεβίωσε: “Δεν έχω δει ποτέ άνθρωπο τόσο αφοσιωμένο σε κάποιον που καταρρέει, όπως ήτα ο Τζον. Η αγάπη της για αυτόν τον άντρα με ξεπέρασε”. Το 2009 κυκλοφόρησε το ντοκιμαντέρ για τη ζωή του Τζον Καζάλ, με τίτλο «I Knew It Was You: Rediscovering John Cazale».