Gregory Peck, Lee Remick, Harvey Stephens
Θεωρώ το σενάριο του Seltzer σχεδόν θρυλικό: Πέρα από τις horror εμπνεύσεις του ποτέ δεν παραμελεί την ανάπτυξη (ή κατεδάφιση) των χαρακτήρων του και μέχρι ένα σημείο δεν είμαστε καν σίγουροι για το αν ο μικρός είναι ο Αντίχριστος ή αν απλά οι Thorn είναι ανίκανοι να ανταπεξέλθουν στην πίεση της ανατροφής ενός παιδιού. Η Katherine θα μπορούσε απλά να υποφέρει από κάποια νευρολογική πάθηση (την οποία σίγουρα ο Tom Cruise θα υποστήριζε ότι μπορεί να θεραπεύσει χωρίς φάρμακα) ενώ ο Robert νιώθει υπεύθυνος για την κατάσταση στο σπίτι του λόγω της χρονοβόρας εργασία του. Ακόμα και μερικά από τα περίεργα περιστατικά θα μπορούσαν να είναι τυχαία: Ο Donner παίζει έξυπνα με τις εικόνες στην σκηνή που οι Thorn πάνε τον Damian στην εκκλησία- αφήνοντάς μας την εντύπωση πως ο μικρός αντιδρά φοβισμένος από το αυστηρό και επιβλητικό παρουσιαστικό του χώρου.
Αλλά το «666» σημάδι στο κεφάλι του δεν εξηγείται με τον ορθολογισμό.Ούτε οι φωτογραφίες του Keith ( David Warner) που προφητεύουν τον τρόπο θανάτου όσων απεικονίζονται.
Ούτε η ανατριχιαστική παρουσία της νταντάς- bodyguard του Αντίχριστου, κυρίας Baylock.
Και κάπως έτσι το κανονικό μολύνεται από το ασυνήθιστο, η καλή μας διάθεση απέναντι στον Damian διαφθείρεται από την καχυποψία και το φιλμ ανυψώνεται από οικογενειακό δράμα σε καταπληκτικό thriller. Αντίθετα με το Rosemary`s Baby, δεν λείπει το, ας τα πούμε έντεχνο, splatter. Η ψυχολογική πίεση που ασκείται στους Thorne και σε εμάς (όπως στην σκηνή του «ατυχήματος» της Katherine) είναι μεγάλη, αλλά δεν πρόκειται ποτέ να παραπονεθούμε για την απίστευτη σκηνή του αποκεφαλισμού του Keith, στην οποία ο Donner έριξε όλο του το ταλέντο.
Και φυσικά, αν ο μικρός Harvey Stephens κουβαλάει στους στενούς ώμους του το μισό φιλμ, το άλλο μισό ανήκει στον μεγάλο Gregory Peck. Θέλει ταλέντο για να υποδυθείς ένα πέρασμα στην τρέλα με τον τρόπο (και το ρυθμό) που το κάνει ο Peck, χωρίς ξεσπάσματα και με ενοχές που δεν τον αφήνουν ποτέ- όπως ακριβώς θα περιμέναμε από έναν ήρεμο, ευσεβή και μορφωμένο διπλωμάτη. Το τέλος του φιλμ, μας αφήνει άναυδους με την τόλμη του αν και, ειλικρινά, το σενάριο δεν αφήνει περιθώρια για Happy End.
Δείτε το trailer:
Αλλά το «666» σημάδι στο κεφάλι του δεν εξηγείται με τον ορθολογισμό.Ούτε οι φωτογραφίες του Keith ( David Warner) που προφητεύουν τον τρόπο θανάτου όσων απεικονίζονται.
Ούτε η ανατριχιαστική παρουσία της νταντάς- bodyguard του Αντίχριστου, κυρίας Baylock.
Και κάπως έτσι το κανονικό μολύνεται από το ασυνήθιστο, η καλή μας διάθεση απέναντι στον Damian διαφθείρεται από την καχυποψία και το φιλμ ανυψώνεται από οικογενειακό δράμα σε καταπληκτικό thriller. Αντίθετα με το Rosemary`s Baby, δεν λείπει το, ας τα πούμε έντεχνο, splatter. Η ψυχολογική πίεση που ασκείται στους Thorne και σε εμάς (όπως στην σκηνή του «ατυχήματος» της Katherine) είναι μεγάλη, αλλά δεν πρόκειται ποτέ να παραπονεθούμε για την απίστευτη σκηνή του αποκεφαλισμού του Keith, στην οποία ο Donner έριξε όλο του το ταλέντο.
Και φυσικά, αν ο μικρός Harvey Stephens κουβαλάει στους στενούς ώμους του το μισό φιλμ, το άλλο μισό ανήκει στον μεγάλο Gregory Peck. Θέλει ταλέντο για να υποδυθείς ένα πέρασμα στην τρέλα με τον τρόπο (και το ρυθμό) που το κάνει ο Peck, χωρίς ξεσπάσματα και με ενοχές που δεν τον αφήνουν ποτέ- όπως ακριβώς θα περιμέναμε από έναν ήρεμο, ευσεβή και μορφωμένο διπλωμάτη. Το τέλος του φιλμ, μας αφήνει άναυδους με την τόλμη του αν και, ειλικρινά, το σενάριο δεν αφήνει περιθώρια για Happy End.
Δείτε το trailer:
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου