Ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος γεννήθηκε το καλοκαίρι του 1912. Ήταν το όγδοο από τα δέκα παιδιά της οικογένειας και ιδιαίτερα φιλομαθής από μικρός. Του άρεσε πολύ το διάβασμα και η ζωγραφική. Διάβαζε με μανία τα πάντα. Ακόμα και τις εφημερίδες με τις οποίες τύλιγαν τα ψάρια στην αγορά. Από μια τέτοια εφημερίδα ξεκίνησε και η αγάπη του για την αρχαία γραμματεία, καθώς μια μέρα ο ψαράς τύλιξε τα ψάρια με μια σελίδα του Ηρόδοτου. Τα πράγματα ξεκαθάρισαν στο γυμνάσιο, όταν στο Διακοφτό έφθασε ένας νέος καθηγητής που ανέβασε στο σχολείο μια θεατρική παράσταση. Ο Διονύσης έμαθε το πεπρωμένο του για έναν απλό λόγο. Την αδυναμία στα κορίτσια..
Ο Διονύσης περιέγραψε την παράσταση που του άρεσε πιο πολύ απ' όλες και τον έκανε να σκεφτεί σοβαρά την υποκριτική. Η αφορμή δεν ήταν η γοητεία του θεάτρου, αλλά το φιλί μιας κοπέλας. "Δώσαμε μια ερασιτεχνική παράσταση, πρωταγωνιστής εγώ, κι εσημείωσα θριαμβευτική επιτυχία. Στο τέλος της παράστασης πέρασαν μαθητές και μαθήτριες από το καμαρίνι και μας γέμισαν φιλιά. Το δικό της ήταν τόσο γλυκό που είπα: Δεν γίνεται. Θα βγω στη σκηνή και θα την κάνω να με φιλά κάθε βράδυ".
Παρόλο που οι θεατρικές παραστάσεις άρεσαν στον Παπαγιαννόπουλο, πέρασαν έξι χρόνια από την αποφοίτησή του από το λύκειο για να αρχίσει να σκέφτεται σοβαρά την υποκριτική. Αρχικά προμηθεύτηκε βιβλία με θεατρικά κείμενα και άρχισε να οργανώνει δικές του παραστάσεις με τα παιδιά της γειτονιάς. Πολλοί γονείς είχαν αντιρρήσεις για τις παραστάσεις γιατί δεν ήθελαν να παρασυρθούν τα παιδιά τους από το ηθοποιηλίκι. Την εποχή εκείνη το να είσαι καλλιτέχνης και μάλιστα ηθοποιός ήταν συνώνυμο με την ανηθικότητα. Οι γονείς του νόμιζαν ότι το θέατρο ήταν για τον "Νιόνιο" ένα απλό χόμπι. Όταν τους ανακοίνωσε ότι ήθελε να πάει στην Αθήνα να σπουδάσει εξέφρασαν τις αντιρρήσεις τους. Ο πατέρας του του είπε: "όλα τα παιδιά μου φύγανε, άλλα παντρεύτηκαν, άλλα φύγανε για την Αμερική. Τουλάχιστον εσύ που είσαι από τους πιο μικρούς κάτσε εδώ να μας βοηθήσεις. Να μείνει και κάποιος στο Διακοφτό". Δεν είχε τολμήσει καν να τους πει τι θα σπούδαζε στην Αθήνα. Όταν τον ρώτησαν είπε ψέματα ότι ήθελε να γίνει δάσκαλος, γνωρίζοντας ότι κάτι τέτοιο θα το ενέκριναν, καθώς υπήρχε η προοπτική να επιστρέψει στο Διακοφτό να διδάξει. Αλλά ούτε και αυτό το δέχτηκαν. Ο Νιόνιος αποφάσισε να βάλει τα μεγάλα μέσα. Πήγε στον παπα-Τσάκαλο, τον ιερέα του χωριού και τον παρακάλεσε να μεσολαβήσει για να πειστούν οι γονείς του να τον αφήσουν να πάει να σπουδάσει. Για να πείσει τον παπά, του είπε ότι ήθελε να γίνει ιεροδιάκονος και να επιστρέψει στο Διακοφτό και να προσφέρει στο ποιμαντικό έργο. Ο ιερές συγκινήθηκε από το ζήλο του νέου, ανέλαβε δράση και τα κατάφερε. Το 1936 ο Νιόνιος ετοίμασε τις βαλίτσες του και έφυγε για την Αθήνα.
Όταν έφτασε στην πρωτεύουσα έδωσε κρυφά εξετάσεις στο βασιλικό θέατρο, δηλαδή το Εθνικό. Η επιτροπή δεν ενθουσιάστηκε με την παρουσία του. Το πρόβλημα, όπως του είπαν, ήταν η προφορά του. Τόνιζε πολύ το "λ" και πρόφερε παχιά το "σ". Ο Παπαγιαννόπουλος δεν το έβαλε κάτω. "Κάθισα και εγώ και έλεγα 100 φορές όλες τις λέξεις που είχανε σίγμα και λάμδα για να πάψω να μιλάω χωριάτικα. Ξαναδίνω εξετάσεις τον επόμενο χρόνο και πετυχαίνω", ανέφερε σε συνέντευξή την εφημερίδα "Ακρόπολις". Παράλληλα με τη σχολή, εργαζόταν ως υπάλληλος σε μπακάλικο για να μπορεί να καλύψει τα έξοδα σπουδών του. Δύο χρόνια μετά, ο Παπαγιαννόπουλος ολοκλήρωσε με άριστα τη φοίτησή του. Τα ευχάριστα νέα ανέλαβε να ανακοινώσει στους γονείς του, ο Αιμίλιος Βεάκης μέσω τηλεγραφήματος, που έγραφε: "Συγχαρητήρια δ' επιτυχία υιού σας". Όταν το έλαβε η μητέρα του άρχισε να διαδίδει ότι έρχεται ο δάσκαλος, πιστεύοντας ότι ο γιος της είχε αποφοιτήσει από την Ιερατική Σχολή. Μια γειτόνισσα είδε την υπογραφή του Βεάκη στο τηλεγράφημα και διαφώτισε την κυρία Μαρία. Αρχικά η μητέρα του ηθοποιού θύμωσε τόσο, που απειλούσε να αποκληρώσει τον γιο της. Το 1939 όμως, ένα δημοσίευμα με τίτλο "ποιος είναι αυτός ο Παπαγιαννόπουλος" που επαινούσε το ταλέντο του ηθοποιού, παρόλο που ο ρόλος του ήταν βουβός, άλλαξε τη γνώμη των γονιών του. Σε αυτό βοήθησε ότι το μονόστηλο για τον ηθοποιό ήταν δίπλα σε ένα θέμα που αφορούσε τον Μιχαλακόπουλο, τον τότε υπουργό Εξωτερικών. Η μητέρα του βλέποντας τις δύο φωτογραφίες τη μια δίπλα στην άλλη, πείστηκε ή ήθελε να πιστέψει στο όραμα του γιου της. Και αυτός τη δικαίωσε...Ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος πέθανε στις 13 Απριλίου του 1984, σε ηλικία 72 ετών.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου