John Wick: Chapter 2
Σε αυτό το σίκουελ, όσο πιο κοντά στη Grande Bellezza του Sorrentino θα μπορούσε να έχει βρεθεί ποτέ μια περιπέτεια με τον Keanu Reeves, ο John Wick ταξιδεύει στη Ρώμη για να ξεπληρώσει ένα παλιό χρέος αίματος και γίνεται σκιά κάτω από αγάλματα γιγάντων, σε κήπους με απομεινάρια της Ιστορίας, στα έγκατα ενός σπουδαίου αρχαίου πολιτισμού. Το context πάντα έχει σημασία, ειδικά όταν μιλάμε για έναν ήρωα που προσπαθεί ματαίως να ξεφύγει από το παρελθόν του αλλά το βρίσκει αδύνατον. Η διαδρομή που ενώνει τον Buster Keaton με τον Keanu Reeves δεν είναι ανόμοια με εκείνη που ενώνει το ζωντανό μουσείο της νυχτερινής Ρώμης με το ασαφές μουσείο μοντέρνας τέχνης στη Νέα Υόρκη όπου εκτυλίσσεται η σεκάνς κορύφωσης του φιλμ.
Οι στοιχειώδεις κινηματογραφικοί κώδικες στην καρδιά των πραγμάτων παραμένουν αναλλοίωτοι και διαπερνούν τα τοιχώματα ανάμεσα στα ήδη.
100 χρόνια σινεμά μετά, αυτό που θέλουμε ακόμα είναι να μπορούμε να δούμε σώματα να κινούνται με εκφραστικότητα και χάρη και πειθώ, μέσα σε όμορφα δομημένα κάδρα. Οι βουβοί κινηματογραφικοί ήρωες της ταινίας βρίσκονται παντού: σε προβολές, σε τοίχους, σε μουσεία, στους δρόμους. Κι εμείς, θεατές μπροστά σε μια ακόμα τέλεια ομορφιά.
Raw (Grave)
Στην πρώτη της μεγάλου μήκους ταινία η Julia Ducournau, όνομα που αναμφίβολα θα συναντήσουμε στο μέλλον πολλές ακόμα φορές, στήνει ένα τρομοκρατικής έντασης και σωματικότητας coming of age φιλμ συναισθηματικού τρόμου καθώς ακολουθεί μια ηρωίδα-avatar αθωότητας, σε μια διαδρομή προς την κόλαση και παράλληλα προς την ελπίδα. Εξερευνά την ανεξαρτησία, την ηθική, την σεξουαλικότητα, μέσα από μια ταινία όχι ακριβώς τρόμου αλλά περισσότερο της φρίκης που συναντάμε όταν ερχόμαστε πρώτη φορά σε επαφή με πράγματα που ανακαλύπτουμε πως κρύβουμε μέσα μας. Εξαιρετικό, φρέσκο και γεμάτο αποστομωτικές σκηνές, genre ντεμπούτο που αξίζει κάθε λέξη του διεθνούς hype του.
Silence
Η επιμονή της ταινίας και του Scorsese πρακτικά ξεφλούδισαν την όλη ιδέα της πίστης σε πράγματα τόσο στοιχειώδη και τόσο πέρα από την ίδια την ιδέα του χριστιανισμού: Η πίστη ανάγεται σε πράξη προσωπικής ηθικής με την οποία οι ήρωες διαρκώς μάχονται, όλο και πιο λυσσαλέα, όλο και πιο εσωτερικά, ενώ η αληθινή εξερεύνηση δεν ξεκινά παρά όταν η μάχη γίνεται σε επίπεδο παντελώς σιωπηλό. Όπως όταν ο Rodrigues κοιτά την τραγική τελευταία πράξη του Garupe χωρίς ο ένας να μπορεί να ακούσει τον άλλον. Ή με τον Ferreira του Neeson που φυσικά και είναι ακόμα χριστιανός παρά τα όσα λέει κι όσα κάνει. Ή τελικά τον ίδιο τον Rodrigues της συνταρακτικής τελευταίας πράξης του φιλμ.
Η ταινία περνάει δυόμιση ώρες βουτώντας τόσο βαθιά μέσα στην ιδέα της πίστης, που τη συνθλίβει σε στοιχειώδη σωματίδια - την μετατρέπει σε εντελώς αόριστο κόνσεπτ εσωτερικής ηθικής ανάβασης - και στο τέλος παραδίδει την απόλυτη πράξη πίστης του κεντρικού της ήρωα, κλέβοντάς του την ίδια του την ομιλία, συμπυκνώνοντας δεκαετίες ζωής σε μια αφήγηση κάποιου εντελώς ξένου, εξωτερικού παρατηρητή, μη επιτρέποντάς του να μας μιλήσει ο ίδιος άλλο. Έχοντας αυτή την ηρεμία, τη σιγουριά πως έχει πει και πράξει όλα όσα χρειαζόταν. Ή τέλος πάντων όλα όσα μπορούσε, που υποθέτω είναι η βάση της όποιας πίστης.
Ο Scorsese, ένας τιτάνιος δημιουργός μεγαλύτερος ακόμα κι από την αγάπη των ίδιων των θαυμαστών του, ένας σκηνοθέτης με τη διορατικότητα και τον στοχασμό ενός ανθρώπου 100 χρονών αλλά την διάθεση για περιπέτεια ενός 30χρονου, θα γυρίσει πολλές ακόμα ταινίες στην καριέρα του.
Resident Evil: The final chapter
Το ρημαγμένο αρχηγείο της Umbrella κινηματογραφείται σα να ήταν το σκάφος του τρόμου στο Event Horizon, κι ο εμβληματικός λευκός διάδρομος με το φονικό λέιζερ είναι καλυμμένος πλέον από χώμα, λάσπη και φθορά. Βαθιά, κάτω ακόμα και από αυτή την υπόγεια κόλαση, κρύβεται με ασφάλεια η άρχουσα τάξη, περιμένοντας τον πλανήτη να καθαρίσει από τη βρωμιά της μη εκλεκτής ανθρωπότητας. Και είναι φυσικά ένας κλώνος, ένα παράγωγο της παράνοιας, που βάζει τέλος, γιατί τα πάσης φύσεως originals είναι προφανές πως από την ίδια τους τη φύση, καταλήγουν παρωχημένα, μακριά από εμάς, καταλήγουν καθεστώς.
It's only the end of the world
Αφήγηση κατασκευασμένη πάνω σε απίστευτα αφοσιωμένα close-ups αποκόβοντας πλήρως τον έξω κόσμο και ταυτόχρονα οποιαδήποτε ιδέα δραματουργικού και μη context. Ο Dolan στήνει το play του πάνω σε μοτίβα που ενσαρκώνει το κάθε πρόσωπο. Η Seydoux κρύβεται και διστάζει, το πρόσωπό της δεν φαίνεται σχεδόν ποτέ ευθέως, πάντα χαμηλώνει το βλέμμα ή φαίνεται θολά, είναι μια ζωντανή μελαγχολία που αναπνέει και μιλάει. Ο Cassel πάντα κοιτάζει ειρωνικά ή οργισμένα. Η Cotillard είναι πάντοτε μπερδεμένη επειδή βλέπει το πάντοτε κενό και ανέκφραστο πρόσωπο του Ulliel, επειδή είναι η μόνη που δεν είχε ξαναδεί και δεν έχει καμία προϋπάρχουσα γέφυρα επικοινωνίας μαζί του. Ο Dolan χρησιμοποιεί μόνο πρόσωπα για να πει τα πάντα. Είναι σοβαρά η πιο ενδιαφέρουσα ταινία του.
Neruda
Η πιο τολμηρή ταινία που έχει φτιάξει μέχρι τώρα ο μετρ των αντι-βιογραφικών φιλμ, Pablo Larrain, με ενστικτώδη άλματα στην αφήγηση και τη δομή που σπάσανε και τις λίγες φόρμες ρεαλισμού που είχε αφήσει αράγιστες στα προηγούμενά του εγχειρήματα. Ζωηρή και ρευστή, ανοιχτή σε ερμηνείες, όπως ένα πραγματικό ποίημα που αιωρείται ακόμα και όταν όλα τα θραύσματα μπουν στη θέση τους. Η πολιτική είναι έως τώρα η αγαπημένη θεματική του Larrain και έχει πολύ γούστο να παρακολουθεί κανείς τις τεχνικές και τον τρόπο αφήγησης που εφευρίσκει κάθε φορά για να την αντιμετωπίζει από άλλη σκοπιά.
Moonlight
Επίπονο έως ανυπόφορα κατά τόπους, επιβλητικό και ταυτόχρονα ήπιο, όσο και συγκρατημένο, το Moonlight είναι ένα λυρικό καλλιτέχνημα που ζωντανεύει τη μοναξιά, την αναζήτηση ταυτότητας και τελικά την ελπίδα, βρίσκοντας την ομορφιά και στις πιο βαθιά αποκρουστικές καταστάσεις. Το πετυχαίνει μέσα από τις λέξεις που κρύβονται στις μεγάλες παύσεις, τη μουσική, τους χαρακτήρες που σπάνε τα στερεότυπα χωρίς να χάνουν ποτέ την ανθρωπιά τους μήπως και γίνουν με τη σειρά τους νέα σύμβολα, και τα συγκλονιστικά χρώματα που έρχονται σε ευθεία αντίθεση με την πιο κατηφή, μουντή παλέτα που συνοδεύει συνήθως τέτοιες θεματολογίες.
Manchester by the sea
Δεν κάνει άσχημα το Χόλιγουντ που ψάχνει τρόπους να κολλάει πίσω τα τσιρότα που τραβάει άγαρμπα στα πιο δυνατά δράματα. Είναι κι αυτό ένα νόημα στο σινεμά. Να βλέπεις ανθρώπους να πέφτουν για να ορθώσουν αργότερα ανάστημα, ως εμβλήματα πια, πάνω από την τραγωδία τους, πάνω από σένα. Να σου ζητάνε να τους μοιάσεις έξω από τη μυθοπλασία, στη δική σου ζόρικη πραγματικότητα. Το Manchester by the sea ήταν σοκ στο ανοσοποιητικό γιατί δεν μπήκε σε καμία τέτοια διαδικασία. Φτιάχτηκε για τα τραύματα που δε θα ξεπεράσεις ποτέ όσο κι αν προσπαθήσεις.
Get out
Αστείο, τρομακτικό και πανέξυπνο, το Get out δείχνει με το δάχτυλο τη συζήτηση για τη μεταφυλετική Αμερική και γελάει. Εσύ βλέπεις την καταστροφή να έρχεται και σε αντίθεση με τον μέσο πρωταγωνιστή σε θρίλερ που σε αναγκάζει να υψώσεις τη γροθιά στον αέρα, ο κεντρικός χαρακτήρας τη βλέπει κι αυτός. Η γνώση, όμως, δεν είναι αρκετή για να σώσει μια νεαρή μαύρη ζωή και το Get out το αναγνωρίζει αυτό από την πρώτη του σκηνή. Ετοιμάσου για μεγάλα πράγματα από τον Jordan Peel μέσα στα επόμενα χρόνια.
Wonder woman
Δεν ξέρω πως θα κινηθεί το σύμπαν της DC από δω και πέρα. Με τον απενοχοποιημένο ρομαντισμό, την ελαφράδα της και την επιθετική της στάση απέναντι στον κυνισμό. Σε κάμποσες δεκαετίες από τώρα θα είναι κλασική.
Split
Ο M. Night Shyamalan έπεισε τον James McAvoy να παίξει ένα χαρακτήρα με 23 διαφορετικές προσωπικότητες. Μια από τις οποίες καταλήγει να φυλακίσει τρία νεαρά κορίτσια στο λημέρι του, τα οποία για να ξεφύγουν, πρέπει να τον ξεγελάσουν, να τον δελεάσουν και γενικώς να παίξουν ένα μάτσο παιχνίδια. Μια ταινία εντελώς ένοχη απόλαυση που ωστόσο, το τελευταίο που μπορείς να της καταλογίσεις είναι κοινοτυπία.
Life
Εδώ δεν έχει να κάνεις με ένα διαστημικό θρίλερ της σειράς, αλλά με ένα υπαρξιακό δράμα επιβίωσης, στις υποκριτικές απαιτήσεις του οποίου μόνο ένας σοβαρός ηθοποιός της κλάσης του μπορεί να αντεπεξέλθει. Μια μετριότητα που, ωστόσο, χρυσή και άκρως απολαυστική. Για την ακρίβεια πιο απολαυστική από το Alien Covenant που είναι ελαφρώς πιο βαρετό και αργόσυρτο.
Kong: Skull island
Το μοναδικό blockbuster - μαζί με το Wonder woman φυσικά - που έφερε κάτι ελαφρώς διαφορετικό στο τραπέζι. Όχι καινούριο, απλώς διαφορετικό και ολίγον ρετρό. Όχι απαραίτητα ο Kong που μας αξίζει αλλά σίγουρα ένας Kong που δεν είναι ξενέρωτος. Για την ακρίβεια ο ίδιος είναι, το νησί του πάντως όχι. Μπόνους η παρουσία των John Goodman και Tom Hiddleston. Γραφικός, αλλά πάντα ευχάριστος, ο Samuel L. Jackson που δεν έχει πει όχι σε μεροκάματο εδώ και 30 χρόνια.
The Belko experiment
Προφανώς και είναι έγκλημα να είναι εντός λίστας το συγκεκριμένο κοινωνικό πείραμα που θέλει 80 Αμερικανούς που δουλεύουν σε ένα απομονωμένο γραφείο στην Μπογκοτά να βρίσκονται ξαφνικά αποκλεισμένοι εντός κτιρίου, με μια φωνή από το intercom να τους διατάσσει να σκοτώσουν τους συναδέλφους τους προκειμένου να επιβιώσουν. Και σαφώς και είναι κρίμα που το σενάριο δεν είναι πιο έξυπνο ή δεν εκμεταλλεύεται πιο επιδέξια τις ευκαιρίες για σαδιστικό κοινωνικό σχολιασμό που προσφέρει το συγκεκριμένο εύρημα. Όχι όμως μόνο περνάς καλά βλέποντάς το, αλλά αγωνιάς να το μοιραστείς με άλλους.
Σε αυτό το σίκουελ, όσο πιο κοντά στη Grande Bellezza του Sorrentino θα μπορούσε να έχει βρεθεί ποτέ μια περιπέτεια με τον Keanu Reeves, ο John Wick ταξιδεύει στη Ρώμη για να ξεπληρώσει ένα παλιό χρέος αίματος και γίνεται σκιά κάτω από αγάλματα γιγάντων, σε κήπους με απομεινάρια της Ιστορίας, στα έγκατα ενός σπουδαίου αρχαίου πολιτισμού. Το context πάντα έχει σημασία, ειδικά όταν μιλάμε για έναν ήρωα που προσπαθεί ματαίως να ξεφύγει από το παρελθόν του αλλά το βρίσκει αδύνατον. Η διαδρομή που ενώνει τον Buster Keaton με τον Keanu Reeves δεν είναι ανόμοια με εκείνη που ενώνει το ζωντανό μουσείο της νυχτερινής Ρώμης με το ασαφές μουσείο μοντέρνας τέχνης στη Νέα Υόρκη όπου εκτυλίσσεται η σεκάνς κορύφωσης του φιλμ.
Οι στοιχειώδεις κινηματογραφικοί κώδικες στην καρδιά των πραγμάτων παραμένουν αναλλοίωτοι και διαπερνούν τα τοιχώματα ανάμεσα στα ήδη.
100 χρόνια σινεμά μετά, αυτό που θέλουμε ακόμα είναι να μπορούμε να δούμε σώματα να κινούνται με εκφραστικότητα και χάρη και πειθώ, μέσα σε όμορφα δομημένα κάδρα. Οι βουβοί κινηματογραφικοί ήρωες της ταινίας βρίσκονται παντού: σε προβολές, σε τοίχους, σε μουσεία, στους δρόμους. Κι εμείς, θεατές μπροστά σε μια ακόμα τέλεια ομορφιά.
Raw (Grave)
Στην πρώτη της μεγάλου μήκους ταινία η Julia Ducournau, όνομα που αναμφίβολα θα συναντήσουμε στο μέλλον πολλές ακόμα φορές, στήνει ένα τρομοκρατικής έντασης και σωματικότητας coming of age φιλμ συναισθηματικού τρόμου καθώς ακολουθεί μια ηρωίδα-avatar αθωότητας, σε μια διαδρομή προς την κόλαση και παράλληλα προς την ελπίδα. Εξερευνά την ανεξαρτησία, την ηθική, την σεξουαλικότητα, μέσα από μια ταινία όχι ακριβώς τρόμου αλλά περισσότερο της φρίκης που συναντάμε όταν ερχόμαστε πρώτη φορά σε επαφή με πράγματα που ανακαλύπτουμε πως κρύβουμε μέσα μας. Εξαιρετικό, φρέσκο και γεμάτο αποστομωτικές σκηνές, genre ντεμπούτο που αξίζει κάθε λέξη του διεθνούς hype του.
Silence
Η επιμονή της ταινίας και του Scorsese πρακτικά ξεφλούδισαν την όλη ιδέα της πίστης σε πράγματα τόσο στοιχειώδη και τόσο πέρα από την ίδια την ιδέα του χριστιανισμού: Η πίστη ανάγεται σε πράξη προσωπικής ηθικής με την οποία οι ήρωες διαρκώς μάχονται, όλο και πιο λυσσαλέα, όλο και πιο εσωτερικά, ενώ η αληθινή εξερεύνηση δεν ξεκινά παρά όταν η μάχη γίνεται σε επίπεδο παντελώς σιωπηλό. Όπως όταν ο Rodrigues κοιτά την τραγική τελευταία πράξη του Garupe χωρίς ο ένας να μπορεί να ακούσει τον άλλον. Ή με τον Ferreira του Neeson που φυσικά και είναι ακόμα χριστιανός παρά τα όσα λέει κι όσα κάνει. Ή τελικά τον ίδιο τον Rodrigues της συνταρακτικής τελευταίας πράξης του φιλμ.
Η ταινία περνάει δυόμιση ώρες βουτώντας τόσο βαθιά μέσα στην ιδέα της πίστης, που τη συνθλίβει σε στοιχειώδη σωματίδια - την μετατρέπει σε εντελώς αόριστο κόνσεπτ εσωτερικής ηθικής ανάβασης - και στο τέλος παραδίδει την απόλυτη πράξη πίστης του κεντρικού της ήρωα, κλέβοντάς του την ίδια του την ομιλία, συμπυκνώνοντας δεκαετίες ζωής σε μια αφήγηση κάποιου εντελώς ξένου, εξωτερικού παρατηρητή, μη επιτρέποντάς του να μας μιλήσει ο ίδιος άλλο. Έχοντας αυτή την ηρεμία, τη σιγουριά πως έχει πει και πράξει όλα όσα χρειαζόταν. Ή τέλος πάντων όλα όσα μπορούσε, που υποθέτω είναι η βάση της όποιας πίστης.
Ο Scorsese, ένας τιτάνιος δημιουργός μεγαλύτερος ακόμα κι από την αγάπη των ίδιων των θαυμαστών του, ένας σκηνοθέτης με τη διορατικότητα και τον στοχασμό ενός ανθρώπου 100 χρονών αλλά την διάθεση για περιπέτεια ενός 30χρονου, θα γυρίσει πολλές ακόμα ταινίες στην καριέρα του.
Resident Evil: The final chapter
Το ρημαγμένο αρχηγείο της Umbrella κινηματογραφείται σα να ήταν το σκάφος του τρόμου στο Event Horizon, κι ο εμβληματικός λευκός διάδρομος με το φονικό λέιζερ είναι καλυμμένος πλέον από χώμα, λάσπη και φθορά. Βαθιά, κάτω ακόμα και από αυτή την υπόγεια κόλαση, κρύβεται με ασφάλεια η άρχουσα τάξη, περιμένοντας τον πλανήτη να καθαρίσει από τη βρωμιά της μη εκλεκτής ανθρωπότητας. Και είναι φυσικά ένας κλώνος, ένα παράγωγο της παράνοιας, που βάζει τέλος, γιατί τα πάσης φύσεως originals είναι προφανές πως από την ίδια τους τη φύση, καταλήγουν παρωχημένα, μακριά από εμάς, καταλήγουν καθεστώς.
It's only the end of the world
Αφήγηση κατασκευασμένη πάνω σε απίστευτα αφοσιωμένα close-ups αποκόβοντας πλήρως τον έξω κόσμο και ταυτόχρονα οποιαδήποτε ιδέα δραματουργικού και μη context. Ο Dolan στήνει το play του πάνω σε μοτίβα που ενσαρκώνει το κάθε πρόσωπο. Η Seydoux κρύβεται και διστάζει, το πρόσωπό της δεν φαίνεται σχεδόν ποτέ ευθέως, πάντα χαμηλώνει το βλέμμα ή φαίνεται θολά, είναι μια ζωντανή μελαγχολία που αναπνέει και μιλάει. Ο Cassel πάντα κοιτάζει ειρωνικά ή οργισμένα. Η Cotillard είναι πάντοτε μπερδεμένη επειδή βλέπει το πάντοτε κενό και ανέκφραστο πρόσωπο του Ulliel, επειδή είναι η μόνη που δεν είχε ξαναδεί και δεν έχει καμία προϋπάρχουσα γέφυρα επικοινωνίας μαζί του. Ο Dolan χρησιμοποιεί μόνο πρόσωπα για να πει τα πάντα. Είναι σοβαρά η πιο ενδιαφέρουσα ταινία του.
Neruda
Η πιο τολμηρή ταινία που έχει φτιάξει μέχρι τώρα ο μετρ των αντι-βιογραφικών φιλμ, Pablo Larrain, με ενστικτώδη άλματα στην αφήγηση και τη δομή που σπάσανε και τις λίγες φόρμες ρεαλισμού που είχε αφήσει αράγιστες στα προηγούμενά του εγχειρήματα. Ζωηρή και ρευστή, ανοιχτή σε ερμηνείες, όπως ένα πραγματικό ποίημα που αιωρείται ακόμα και όταν όλα τα θραύσματα μπουν στη θέση τους. Η πολιτική είναι έως τώρα η αγαπημένη θεματική του Larrain και έχει πολύ γούστο να παρακολουθεί κανείς τις τεχνικές και τον τρόπο αφήγησης που εφευρίσκει κάθε φορά για να την αντιμετωπίζει από άλλη σκοπιά.
Moonlight
Επίπονο έως ανυπόφορα κατά τόπους, επιβλητικό και ταυτόχρονα ήπιο, όσο και συγκρατημένο, το Moonlight είναι ένα λυρικό καλλιτέχνημα που ζωντανεύει τη μοναξιά, την αναζήτηση ταυτότητας και τελικά την ελπίδα, βρίσκοντας την ομορφιά και στις πιο βαθιά αποκρουστικές καταστάσεις. Το πετυχαίνει μέσα από τις λέξεις που κρύβονται στις μεγάλες παύσεις, τη μουσική, τους χαρακτήρες που σπάνε τα στερεότυπα χωρίς να χάνουν ποτέ την ανθρωπιά τους μήπως και γίνουν με τη σειρά τους νέα σύμβολα, και τα συγκλονιστικά χρώματα που έρχονται σε ευθεία αντίθεση με την πιο κατηφή, μουντή παλέτα που συνοδεύει συνήθως τέτοιες θεματολογίες.
Manchester by the sea
Δεν κάνει άσχημα το Χόλιγουντ που ψάχνει τρόπους να κολλάει πίσω τα τσιρότα που τραβάει άγαρμπα στα πιο δυνατά δράματα. Είναι κι αυτό ένα νόημα στο σινεμά. Να βλέπεις ανθρώπους να πέφτουν για να ορθώσουν αργότερα ανάστημα, ως εμβλήματα πια, πάνω από την τραγωδία τους, πάνω από σένα. Να σου ζητάνε να τους μοιάσεις έξω από τη μυθοπλασία, στη δική σου ζόρικη πραγματικότητα. Το Manchester by the sea ήταν σοκ στο ανοσοποιητικό γιατί δεν μπήκε σε καμία τέτοια διαδικασία. Φτιάχτηκε για τα τραύματα που δε θα ξεπεράσεις ποτέ όσο κι αν προσπαθήσεις.
Get out
Αστείο, τρομακτικό και πανέξυπνο, το Get out δείχνει με το δάχτυλο τη συζήτηση για τη μεταφυλετική Αμερική και γελάει. Εσύ βλέπεις την καταστροφή να έρχεται και σε αντίθεση με τον μέσο πρωταγωνιστή σε θρίλερ που σε αναγκάζει να υψώσεις τη γροθιά στον αέρα, ο κεντρικός χαρακτήρας τη βλέπει κι αυτός. Η γνώση, όμως, δεν είναι αρκετή για να σώσει μια νεαρή μαύρη ζωή και το Get out το αναγνωρίζει αυτό από την πρώτη του σκηνή. Ετοιμάσου για μεγάλα πράγματα από τον Jordan Peel μέσα στα επόμενα χρόνια.
Wonder woman
Δεν ξέρω πως θα κινηθεί το σύμπαν της DC από δω και πέρα. Με τον απενοχοποιημένο ρομαντισμό, την ελαφράδα της και την επιθετική της στάση απέναντι στον κυνισμό. Σε κάμποσες δεκαετίες από τώρα θα είναι κλασική.
Split
Ο M. Night Shyamalan έπεισε τον James McAvoy να παίξει ένα χαρακτήρα με 23 διαφορετικές προσωπικότητες. Μια από τις οποίες καταλήγει να φυλακίσει τρία νεαρά κορίτσια στο λημέρι του, τα οποία για να ξεφύγουν, πρέπει να τον ξεγελάσουν, να τον δελεάσουν και γενικώς να παίξουν ένα μάτσο παιχνίδια. Μια ταινία εντελώς ένοχη απόλαυση που ωστόσο, το τελευταίο που μπορείς να της καταλογίσεις είναι κοινοτυπία.
Life
Εδώ δεν έχει να κάνεις με ένα διαστημικό θρίλερ της σειράς, αλλά με ένα υπαρξιακό δράμα επιβίωσης, στις υποκριτικές απαιτήσεις του οποίου μόνο ένας σοβαρός ηθοποιός της κλάσης του μπορεί να αντεπεξέλθει. Μια μετριότητα που, ωστόσο, χρυσή και άκρως απολαυστική. Για την ακρίβεια πιο απολαυστική από το Alien Covenant που είναι ελαφρώς πιο βαρετό και αργόσυρτο.
Kong: Skull island
Το μοναδικό blockbuster - μαζί με το Wonder woman φυσικά - που έφερε κάτι ελαφρώς διαφορετικό στο τραπέζι. Όχι καινούριο, απλώς διαφορετικό και ολίγον ρετρό. Όχι απαραίτητα ο Kong που μας αξίζει αλλά σίγουρα ένας Kong που δεν είναι ξενέρωτος. Για την ακρίβεια ο ίδιος είναι, το νησί του πάντως όχι. Μπόνους η παρουσία των John Goodman και Tom Hiddleston. Γραφικός, αλλά πάντα ευχάριστος, ο Samuel L. Jackson που δεν έχει πει όχι σε μεροκάματο εδώ και 30 χρόνια.
The Belko experiment
Προφανώς και είναι έγκλημα να είναι εντός λίστας το συγκεκριμένο κοινωνικό πείραμα που θέλει 80 Αμερικανούς που δουλεύουν σε ένα απομονωμένο γραφείο στην Μπογκοτά να βρίσκονται ξαφνικά αποκλεισμένοι εντός κτιρίου, με μια φωνή από το intercom να τους διατάσσει να σκοτώσουν τους συναδέλφους τους προκειμένου να επιβιώσουν. Και σαφώς και είναι κρίμα που το σενάριο δεν είναι πιο έξυπνο ή δεν εκμεταλλεύεται πιο επιδέξια τις ευκαιρίες για σαδιστικό κοινωνικό σχολιασμό που προσφέρει το συγκεκριμένο εύρημα. Όχι όμως μόνο περνάς καλά βλέποντάς το, αλλά αγωνιάς να το μοιραστείς με άλλους.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου